پیش از این درباره شخصیت حقوقی مستقل شرکتهای تجاری، مطالبی را منتشر نموده و بیان داشتیم، ویژگی مستقل بودن شخصیت حقوقی شرکتهای تجاری نسبت به شخصیت شرکا یا سهامداران آن شرکت، چه بسا مهم‌ترین اثری باشد که ثبت یک شرکت تجاری و اقدام به فعالیت تجاری در چارچوب آن می‌تواند برای فعالان این عرصه به بار داشته باشد.
حال که در یادداشت‌های اخیر پیرامون مفهوم ورشکستگی و برخی احکام قانونی مرتبط با آن صحبت کردیم در این مطلب برآنیم تا با توجه به مساله استقلال شخصیت حقوقی شرکت، نکاتی را پیرامون تاثیر ورشکستگی این دو نهاد یعنی شرکت و شرکا / سهامداران بر یکدیگر بررسی کنیم.
از منظر یک تقسیم بندی، شرکتهای تجاری به دو نوع شرکتهای اشخاص و شرکتهای سرمایه تقسیم می‌شوند. شرکتهای شخص شرکت‌هایی مانند شرکتهای تضامنی هستند که شخص شریک در آن ها محوریت دارد و در مقابل شرکتهای سرمایه مانند شرکتهای سهامی و با مسئولیت محدود هستند که در آن ها محور اصلی شرکت، سرمایه خود شرکت است نه شخصیت شرکا. فلذا بحث در مورد تاثیر ورشکستگی شرکت بر شرکا و بالعکس بر اساس این تقسیم بندی پیش می‌رود:
با توجه به مفهوم شخصیت حقوقی مستقل شرکتهای تجاری از شرکا، در صورت ورشکسته شدن شرکت، طلبکاران اصولاً حق مراجعه به سهام‌دار را ندارند، مگر تمامی ارزش اسمی سهام پرداخت نشده باشد که می‌توان عمل به تعهد سهام‌دار را مطالبه کرد و سهام‌دار اگر پرداخت نکند و تاجر هم باشد می‌تواند ورشکسته تلقی گردد برعکس اگر شریک ورشکسته شود می توان توقیف سهام وی را در شرکت در خواست کرد.
بنا بر اصل استقلال شخصیت حقوقی، ورشکستگی شخص سهام‌دار، موجب ورشکستگی شرکت نمی‌شود ولی قانون‌گذار برای حفظ حقوق طلبکاران شرکتهای سهامی مسئولیت فردی یا تضامنی مدیران را در یک صورت پیش بینی نموده و آن صورت این است که اگر شرکت ورشکسته شود یا پس از انحلال معلوم گردد که دارائی شرکت برای ادای دیون آن، کافی نیست، هر طلبکاری می‌تواند از دادگاه ذی صلاح محکومیت مدیران شرکت سهامی را که با ارتکاب تقصیر موجبات ورشکستگی شرکت و عدم تکافوی دارائی آن را فراهم کرده اند به پرداخت آن قسمت از دیون که وصول آن از دارائی شرکت امکان‌پذیر نیست تقاضا نماید.
در صورتی که شریک شرکت با مسئولیت محدود ورشکست شود و طلبکاران برای وصول سهم الشرکه‌اش به شرکت مراجعه کنند، چون آزاد کردن سهم الشرکه با انحلال شرکت ممکن است ، چاره ای جز انحلال شرکت وجود ندارد.
کارشناسان ثبت‌یار در این زمینه اطلاعات کافی را در اختیار شما قرار می‌دهند.
۷۴۳۱۸۷۰۰ -۰۲۱
منبع: تاثیر ورشکستگی
پیش از این در مطالب مجله ثبت‌یار، نکات متعدد و کاربردی‌ای پیرامون ارکان شرکت سهامی (مجمع عمومی سهامداران، هیات مدیره و بازرسان)، نحوه تصمیم گیری در شرکتهای سهامی، حق رای در مجمع، شرایط قانونی مربوط به بازرسان و هم چنین نحوه انتخاب اعضای هیات مدیره در شرکت، بیان نمودیم و تا حدود زیادی ساختار و شرایط مربوط به تشکیل و اداره شرکت‌ها خصوصا شرکتهای سهامی و با مسئولیت محدود را روشن نمودیم. حال درباره مدیر موظف و غیر موظف بحث خواهیم نمود.
اما یکی از عباراتی که ممکن است برای اشخاص فعال در حوزه شرکتهای تجاری، آشنا باشد اما معنای دقیق قانونی و حقوقی آن را ندانند، «مدیران موظف و غیرموظف» است. به کدام دسته از مدیران در شرکت موظف و به کدام یک غیر موظف گفته می شود؟
به حسب مقررات قانونی و رویه شرکت‌داری در کشور، «مدیران موظف» به کسانی گفته میشود که علاوه بر تصدی یک سمت مانند رییس هیات مدیره، نائب رییس هیات مدیره و یا صرف عضو هیات مدیره، یک پست اجرایی نیز در شرکت دارند. به طور مثال ممکن است در شرکت مدیر واحد حقوقی، به حسب انتخاب مجمع عمومی سهامداران شرکت برای مدت مشخصی به عضویت هیات مدیره نیز دربیاید. در این شرایط به این شخص که علاوه بر یک پست اجرایی در شرکت، عضو هیات مدیره نیز میباشد، «مدیر موظف» گفته می شود.
در مقابل اگر عضوی از هیات مدیره در ساختار اداری شرکت، پست اجرایی خاصی نظیر آن چه در فوق بیان شد، نداشته باشد، «مدیر غیر موظف» تلقی می‌گردد.
شاید برای شما هم سوال باشد که حقوق مدیران شرکت را چه کسی تعیین می‌کند؟
در پاسخ باید گفت، همان مرجعی که این مدیران را منصوب می‌کند (مجمع عمومی شرکت)، میزان حقوق و پاداش اعضای هیات مدیره را نیز تعیین می‌کند. البته باید توجه داشت که میزان پاداش مدیران شرکت، اخیراً با محدودیت‌های قانونی نیز مواجه شده است. فلذا مجمع نمی‌تواند برای پرداخت پاداش به مدیران، به هر میزان که خواست، اقدام نماید.
در سایر مطالب مجله ثبت‌یار می توانید، مرتبط با این مطلب در مورد شکایت سهامداران از مدیران" نیز مطالبی را مطالعه بفرمایید.
برای مشاوره و تسهیل در روند ثبت شرکت و کسب اطلاعات بیشتر کارشناسان ما در ثبت‌یار آماده‌ی کمک‌رسانی به شما هستند.
منبع: مدیرموظف
یکی از مسائل مهمی که بعد از تشکیل شرکتهای تجاری باید به آن توجه داشت آن است که برای اتخاذ تصمیمات مهمی که در مجامع شرکت گرفته میشود، هر کس بر چه مبنایی و به چه میزان حق رای دارد و آیا این مساله قابل تغییر میباشد یا خیر؟
در این مورد با توجه به قوانین و مقررات تجاری جاری کشور به بیان چند نکته کاربردی می پردازیم:
قاعده اولیه قانونی در شرکت های سهامی آن است که هر کس به میزان سهام خود دارای حق رای است. یعنی به تعداد سهام خود حق رای دارد. به طور مثال اگر کسی 1000 سهم از مجموع 10.000 سهام شرکت را در اختیار داشته باشد، دارای 1000 رای و به عبارت دیگر 10% از آرا خواهد بود.
اما قانون، الزام به رعایت این قاعده یعنی هر عدد سهم مساوی یک رای را در مورد مجامع تفکیک کرده است. بنا به مقررات قانونی، رعایت این قاعده در مورد مجمع عمومی موسس که در آن موسسین شرکت با تشکیل مجمع و ثبت صورتجلسه، تاسیس شرکت را اعلام مینمایند، الزامی است. فلذا امکان توافق بر خلاف آن وجود ندارد و نمی توان در مجمع عمومی موسسین حق رای بیشتری برای کسی در نظر گرفت و یا کسی را به علتی از داشتن حق رای محروم نمود.
برخلاف مجمع عمومی موسسین، در سایر مجامع، این قاعده قابل تعدیل و تغییر است. این مساله دو مثال بارز دارد. اول سهام ممتاز که به موجب آن ممکن است کسی حتی با یک سهام حق تعیین یک کرسی در هیات مدیره را داشته باشد یا در هر تصمیمگیری دیگری میزان حق رای بیشتر از دیگر سهامداران باشد. دومین مثال در شرکت هایی ست که تعداد سهامداران زیاد است. در این گونه شرکت ها به دلیل آن که عملاً امکان حضور همه سهامداران جهت رای دادن در مجمع وجود ندارد، در مقررات شرکت پیش بینی می کنند که صرفاً سهامدارانی با حداقل تعداد سهام، دارای حق رای باشند( به طور مثال حداقل 10 سهم). در این حالت اصولاً تعدادی از سهامداران خرد، یک نفر را به عنوان نماینده خود معرفی می کنند تا وی به نمایندگی از همه آنان این حق را اعمال نماید.
یکی از تفاوتهایی که میان شرکت های سرمایه مثل شرکت های سهامی با شرکت های شخص محور مانند شرکت های تعاونی وجود دارد آن است که برخلاف شرکت های سهامی که حق رای بر اساس میزان سرمایه و میزان سهام تعیین می شود، در شرکت های تعاونی تعداد حق رای، ارتباطی با میزان سرمایه ندارد و همه اعضا تعاونی به طور مساوی از یک رای برخوردارند.
در اینجا می توانید مطالب بیشتری را پیرامون حد نصاب رای گیری در جلسات مجمع شرکت مطالعه بفرمایید.
برای کسب اطلاعات بیشتر توصیه می‌کنیم با کارشناسان ما در ثبت‌یار در ارتباط باشید.
۷۴۳۱۸۷۰۰ -۰۲۱
جهت ثبت برند فارسی می توانید با مراجعه به ثبت شرکت کریم خان تمامی اقدامات مربوطه را به انجام برسانید اما پیش از هر چیزی لازم است به تعریف برند فارسی بپردازیم. برند فارسی به برندی اطلاق می شود که حتما در یکی از فرهنگ های معتبر فارسی (نظیر فرهنگ دهخدا) وجود داشته باشد.
در غیر این صورت برندی که دارای معنای لاتین باشد ولی به صورت فارسی به نگارش درآید هم جز برند لاتین محسوب می شود.ثبت برند فارسی سبب ایجاد تمایز کالاها یا خدمات یک شرکت با کالا و خدمات سایر شرکت ها می باشد و به مشتریان کمک می کند که محصولات را از یکدیگر تشخیص دهند.برندهای برتر سبب بروز هیجان ، عواطف و احساسات مصرف کنندگان بوده و بر ارزش کالا یا خدمات می افزایند.به عبارتی دیگر، مشتریان نیز به این نام ها اعتماد داشته و از آن ها انتظار خلق ایده های برتر و نوآوری در محصولاتشان را دارند.
مدارک لازم برای ثبت برند فارسی:
ارائه شرح فونت به کار رفته شده ، رنگ به کار رفته ، و اشکال استفاده شده به طور دقیق الزامی است.پس از جمع آوری مدارک فوق، با ورود به سامانه ثبت علامت تجاری، نسبت به تکمیل اطلاعات درون سامانه اقدام نمایید.با تکمیل اطلاعات،به هر اظهارنامه کد رهگیری اختصاص داده می شود تا در صورت نیاز در سامانه مورد پیگیری قرار گیرد.پاسخ اداره صرفاَ از طریق بخش پیگیری اظهارنامه و خلاصه پرونده مشاهده می شود و تمامی مکاتبات در خصوص اظهارنامه از طریق همین سامانه ، بخش ثبت انواع درخواست (رفع نقص، پرداخت حق الثبت، تمدید، انتقال و …) امکان پذیر است.اداره ی مالکیت صنعتی ، اظهارنامه را از لحاظ انطباق با شرایط و مقررات درج شده در این قانون مورد بررسی قرار می دهد و در صورتی که علامت را جهت ثبت تایید نماید ، اجازه ی انتشار آگهی مربوط به آن را صادر خواهد کرد.
صدور گواهی ثبت علامت تجاری یا برند از اداره مالکیت صنعتی به منزله صدور یک سند معتبر است که امتیازات گوناگونی را برای مالک خود به همراه می آورد.زمانی که گواهی ثبت برند فارسی از سوی اداره مالکیت صنعتی صادر می گردد ، در واقع این گواهی یک سند معتبر است که می تواند مزایای زیادی برای مالک برند داشته باشد.ثبت برند فارسی و در کل ثبت برند شامل تمامی مشاغل مختلف و محصولات متفاوت است که این محصولات می توانند در زمینه های مختلف از قبیل بازرگانی ، تولیدی ، گاهی و … باشند ، به عبارت دیگر ثبت برند فارسی سبب افزایش اعتبار کالا یا خدمات بوده و حمایت دولت را در پشتیبانی از صاحب برند به ارمغان می آورد.هر برندی صاحب یک ارزش مالی است که این ارزش مالی به عوامل زیادی بستگی دارد.یکی از عواملی که بر ارزش مالی برند موثر است نوع انتخاب نام تجاری است که با توجه به واحد و اتحادیه مربوطه باید متفاوت باشد.از دیگر عواملی که بر ارزش مالی برند موثر است نوع کالا و فارسی یا انگلیسی بودن برند است ، به علاوه توجه به مقررات ثبت برند فارسی و ثبت برند لاتین و همچنین نحوه تبلیغات و بازاریابی برند نیز از جمله دیگر عوامل موثر بر میزان ارزش برند است.
پس از کامل کردن مداركی که در بخش فوق گفته شد و همچنین ارائه این مدارک به اداره ثبت علائم آگهی ، تقاضای ثبت علامت تجاری به مدت یك ماه آگهی شده و در صورتی که علامت مزبور متعلق به شخص دیگری باشد به موكل اعلام می گردد و در صورتی که علامت قبلا ثبت نشده و شكایتی نداشته باشد پرونده کامل شده و قابل ثبت می باشد كه این مورد در زمینه ثبت اختراع نیز به همین منوال می باشد .
درباره این سایت